Miro Museum : Gevoel voor moderne kunst?

Gevoel voor moderne kunst? Deze zomer zijn wij, mijn man Sjaak en ik samen in Barcelona geweest. Om de enorme drukte van de binnenstad middenin het hoogseizoen voor een paar uur te ontwijken en tegelijk iets van de rijke cultuur te zien, pakten we de stadsbus naar de ‘Montjuĩc.’ Dat was even zoeken, maar wij proberen ‘toeristenbussen’ en dergelijk altijd te vermeiden, als dat maar even kan. In 1992 was de 173 m hoge ‘stadsberg’ het Deze zomer zijn wij, mijn man Sjaak en ik samen in Barcelona geweest. Om de enorme drukte van de binnenstad middenin het hoogseizoen voor een paar uur te ontwijken en tegelijk iets van de rijke cultuur te zien, pakten we de stadsbus naar de ‘Montjuĩc.’ Dat was even zoeken, maar wij proberen ‘toeristenbussen’ en dergelijk altijd te vermeiden, als dat maar even kan.

In 1992 was de 173 m hoge ‘stadsberg’ het middelpunt van de Olympische spelen. Op het terrein is behalve Olympisch complex ontzettend veel te zien, o.a. de beruchte middeleeuwse vesting, het Palacio National, een geheel gereconstrueerd ontwerp van de Duitse wereldtentoonstelling van 1920, prachtige fonteinen en een aantal interessante musea. Wij kozen voor het Fundacio Joan Miro, omdat dat aan de rand lag en door het open karakter van het sneeuwwitte gebouw een schitteren uitzicht op de stad bood. De eerlijkheid gebied mij te zeggen, dat wij vanwege de hitte weinig trek in veel klim en loopwerk hadden.

Hoewel wij best veel musea bezoeken, slaan we de moderne kunst meestal over, maar een mens kan altijd nog iets leren, nietwaar? De folder beloofde: “Experience art in an open, dynamic, inteactive space.”‘Ik zou die later maar bekijken,”’ zei ik opgewekt tegen mijn echtgenoot, wat zijn vermoedens alleen maar aanwakkerde. Het eerste wat wij zagen was een tentoonstelling met lichtbeelden van een Deense kunstenaar. Technisch knap, naar aan ons absoluut niet besteed. De vlekken op de muren hadden mooie kleuren maar de betekenis ervan kon ik niet ontdekken, of was er geen betekenis?

En daarna gingen we naar het werk van Joan Miro zelf, ‘je moet het maar kunnen bedenken’ dacht ik bij elk nieuw object. De stang met armen en een kraan die een man voorstelde, wekte bij ons alleen verbazing op. Bij de daarnaast staande stang met armen zonder kraan merkte Sjaak op, dat dit vast een vrouw zou moeten verbeelden. Hij bleek volkomen gelijk te hebben.‘Wat zouden die dingen waard zijn?’ vroeg ik mij verbijsterd af. Maar het werd nog veel mooier, in een grote ruimte kwamen wij drie, zwaarbewaakte schilderijen tegen. Wat wij zagen waren drie kronkelige strepen op het doek, op het ene liep de streep naar rechts, op het andere naar links en ik wist zonder te kijken dat op het derde schilderij de streep in het midden liep. En jawel, ook ik had weer gelijk. Er waren bezoekers die zeer geboeid bleven staan, sommigen gingen zelfs zitten. Ik moet bekennen dat wij hierom flink in de lach schoten. ‘Laten we maar gauw verder gaan’ zei ik, ‘dadelijk krijgen we nog ruzie.’ Op het terrasgedeelte gekomen troffen we felgekleurde poppen aan die volgens mijn gevoel op een kleuterschool gretig aftrek zouden vinden. Wij maakten foto’s voor het thuisfront, ik bij een grote pop met een groene onderkant, geel gezicht en lichtblauw hoedje op. En Sjaak bij een kleinere, zwart met blauw die een zwart hoedje ophad en een geel zwengeltje aan zijn ‘lijfje.’

‘Dit zit er best goed uit’ zei ik terwijl ik het broodje in het bijbehorende restaurant goedkeurend bekeek, en het smaakte ook heerlijk.‘Kun jij je voorstellen dat de zaken die we nu bekeken hebben waarschijnlijk echt heel veel geld waard zijn, of zou het de handtekening eronder zijn.?’ Sjaak lachte weer en zei: ‘zullen we de stad maar weer op gaan zoeken?’ Ik knikte, dat leek mij een prima idee, wij hebben nu eenmaal geen gevoel voor moderne kunst.

©Elly de Heer, Barcelona 2008