Interviewen: schilderen met woorden

Ik houd van alle tekstgenres. Maar het meest ‘heb’ ik met interviews: mensen zelf aan het woord laten over waar ze mee bezig zijn en wat hen daarin drijft.

Mijn interviews gaan vaak over mensen en hun werk. Wat ze doen en hoe ze in hun werk zitten. Zo kom ik allerlei werksituaties tegen die aan mij worden onthuld. Enorm bevredigend voor mijn nieuwsgierigheid! En heel uitdagend om alles vervolgens zo op papier te zetten dat ook de lezer het voor zich ziet.

Nog spannender wordt het als mensen met mij delen waar ze werkelijk warm voor lopen. Dat kan iets kleins zijn, zoals een extra bedankje van een goed geholpen klant. Of iets groots: een zware klus tot een goed einde brengen. Wanneer ik zulke dingen te horen krijg, zie ik glanzende ogen en een glimlach, soms wordt het even stil. “Daar doe ik het voor”, zegt mijn geïnterviewde vervolgens. Of woorden van gelijke strekking. Aan mij vervolgens de taak om wat verteld is, bondig te verwoorden. Op zo’n manier dat de geïnterviewde zich terugziet in de spiegel maar ook een beetje verrast wordt: “Ja, dat is wat ik eigenlijk bedoel!”.

Natuurlijk gaan de gesprekken niet alleen over voldoening, maar worden er ook kritische noten gekraakt en hebben mensen zo hun meningen, gedachten en overwegingen. Dat laatste is vaak zelfs het hoofddoel van het interview: wat weet of vindt iemand van een bepaalde zaak? Ook, juist dan, vind ik het belangrijk iets van de persoon achter de mening of de geëtaleerde deskundigheid te laten zien, en zo het verhaal warmte en kleur te geven.

Ik wil schilder of fotograaf zijn met woorden, en mijn geïnterviewde in het licht zetten. Als dat lukt, wordt het artikel een ontmoeting tussen de geïnterviewde, mij als schrijver en de lezer, waar we hopelijk alledrie wijzer van worden.